عماد خراسانی

پرویز خائف از غزل‌سرایان معاصر، عماد خراسانی را یکی از معتبرترین چهره‌های غزل معاصر دانسته و می‌گوید:

"در دوره‌ای که غزل در ادبیات ما شرایط خاصی داشت و به سکون و سرگردانی رسیده بود، محمد حسین شهریار، حسن رهی معیری و عماد خراسانی هر یک با زبان و بیان خاص خود در پی غزل اصیل و سنتی رفتند. در ضمن این‌که عماد با حفظ ساختار و استحکام شعر کهن، حالاتی را ارائه می‌دهد که قابل توجه‌ است و درد جامعه امروز را می‌شناسد. نکته‌ی مهم در غزل عماد، تجلی دردها، ناراحتی‌ها و سرخوردگی‌هایی است که او در زندگی خود با آنها روبه‌رو بوده‌است. او اصالت غزل را حفظ می‌کرد و هیچ‌ وقت از روی تفنن غزل نگفت، بلکه مفهوم غزل یعنی عشق و دوست داشتن را شناخته و به‌کار می‌برد."

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم	از چه با دشمن جانم شده ام دوست؟ ندانم
غمم اینست که چون ماه نو انگشت نمایی	ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم
دمبدم حلقه ی این دام شود تنگ تر و من	دست و پایی نزنم خود ز کمندت نرهانم
سر پر شور مرا نه شبی ای دوست به دامان	تا شوی فتنه ی ساز دلم و سوز نهانم
ساز بشکسته ام و طایر پر بسته نگارا	عجبی نیست که اینگونه غم افزاست فغانم
آن لئیم است که چیزی دهد و باز ستاند	جان اگر نیز ستانی ز من این دل نستانم
بار ده بار دگر ای شه خوبان که بترسم	تا قیامت به غم و حسرت دیدار بمانم
مرغکان چمنی راست بهاری و خزانی	منکه در دام اسیرم چه بهارم چه خزانم
ترسم اندر بر اغیار برم نام عزیزت	چه کنم بی تو چه سازم؟ شده ای ورد زبانم
آید آن روز "عمادا" که بینیم که تو گویی	شادمان از دل و دلدارم و راضی ز جهانم
*     *     *
پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست	حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست	گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید	چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست	ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه	گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم	آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند	بهر این یک دو نفس، عاقل و فرزانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد	پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست
گر به سرحد جنونت ببرد عشق عماد	بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست