کتاب مجموعه اشعار وی شامل دفتر شعرهای اوست که از سال ۱۳۲۶ تا ۱۳۷۴ سروده شده اند: چشمها و دستها (۱۳۳۲ – ۱۳۲۶)، دختر جام (۱۳۳۳ – ۱۳۳۱)، شعر انگور (۱۳۳۵ – ۱۳۳۴)، سرمه خورشید (۱۳۳۸ – ۱۳۳۶)، گیاه و سنگ نه، آتش (۱۳۴۴ – ۱۳۳۹)، از آسمان تا ریسمان (۱۳۴۹ – ۱۳۴۵)، شام بازپسین (۱۳۵۵ – ۱۳۵۰)، صبح دروغین (۱۳۶۰ – ۱۳۵۶)، خون و خاکستر (۱۳۶۷ – ۱۳۶۰)، زمین و زمان (۱۳۷۴ – ۱۳۶۶).
این کتاب با مقدمهی مفصلی به قلم خود شاعر، در مورد شعر نو آغاز میگردد. در این مقدمه نادرپور به تفصیل در مورد شعر نو صحبت میکند و مدعی است که شعر نو شعر امروز است. «ما میگوییم که شعری جز شعر نو در این دوران نیست و آنچه را که تقلید مبتذل از استادان قدیم است "شعر" نباید نامید».
در بخشی از این مقدمه به مقایسه اقتضای زمانی شعر حافظ و مقایسه آن با شعر سعدی و دوره ی زمانی آن میپردازد:
«سخن شاعر هر نسل، نه تنها از سخن شاعر نسل پیشین نو تر است بلکه اغلب برای معاصرانش نیز تازگی دارد. کافی است که برای توضیح این مطلب، شعر، حافظ را با شعر سعدی بسنجیم.